Açılan perdeyle birlikte bir alkış koptu… Dünya’ya baktım gözlerimde unutmaya söz verdiğim milyonlarca sır!.. Elleri güzeldi, gözleri puslu ve renksizdi sanki… Belki de istediği gibi bakamadım ben ona…Suç yok, ceza var!... Ki görmemişim ben bir çift göz ne renktir! Aslında suç da varmış, perde açıldıkça belirginleşti yüzün. Karanlığımdan kurtuldukça ışıklarını gördüm. Gördükçe sevdim seni, birden bire değil. Üstelik sevdiğimin sen olduğundan bile şüphe duyarak sevdim. Belki sevdiğime karar verebilmek için zaman kazandım. İşte suçumu buldum!... Seneler avuçlarımdan damla damla aktı… Güneşler doğdu, yıldızlar kaydı, çiçekler açtı meyveye döndü… yağan karlar gözlerimde eridi. Cezamı buldum!... Ve bir bahar sabahı bir çift elden tanıdım seni. Geçen yılların en koyu karanlığından bir ışık gibi hayat perdesine yansıdın. Canımı yaktın, fark etmişliklerini de ben yaktım. Şimdi küllerin bile savrulmadığı bu dağ başında sen, bir başınaydın. Seni buldum!... Tiyatro perdesinde ışıklar sönünce zalim bir yüzle tanıştım. Güzeldi belki, belki değildi… yüzünde bir gülümseme , gözlerinde eriyen kar gibi soğuk bakışları vardı. Sanki avuçlarını birleştirse bir belirsiz cümle anlamına kavuşacaktı!... Onlarca kurbanın gözyaşlarıyla yazılmış bir belirsiz tümce: AŞKIN KATİLİ!.. Okudum ve sildim. Bu siyah perdede ben bu defa kendimi buldum!. Kimsesizliğin kalabalığında bir tek BEN vardım….
. -h.syg-
