Atatürk döneminde Türk Dış Politikası’nın temel ilkeleri

– Türk milletinin bağımsızlığına ve sınırlarına saygı duyan devletlerle iyi ilişkiler kurarak, diğer ülkelerin içişlerine karışmamak ve kendi içişlerine karışılmasına fırsat vermemek,
– Milli sınırlar içinde kalmak ve gerçekleştirilemeyecek emeller peşinde koşmamak,
– Ulusun hayatı tehlikede altında olmadıkça savaşa girmemek,
– Devletlerarası sorunları barışçı yollardan hukuka dayalı olarak  çözümlemek,
– Milli sınırlar içinde her şeyden önce kendi gücüne dayanarak varlığını devam ettirmek,
– Milli politikayı hazırlarken her zaman iç teşkilatı ve kamuoyunu göz önüne almak,
– Dış politika ve diplomaside her zaman bilim ve teknolojiyi yol gösterici olarak kullanmak ve evrensel  gelişmeleri göz önünde tutmak.

Cumhuriyet Dönemi Türk dış politikası iki ana bölümde incelenir;

1. 1923 - 1930 Dönemi:  Bu dönemde Lozan’dan kalan sorunların çözümlenmesi için adımlar atıldı.

2. 1930 - 1939 Dönemi: II. Dünya Savaşı’nın başlama tehlikesine karşı diplomaside  önlemler alınması yönünde adımlar atıldı.

Mustafa Kemal Atatürk, Ülkenin  dış politikasını iki temel unsur üzerine oturtmuştur. Bu iki temel unsur; Türkiye’nin dünyadaki  siyasî bağımsızlığından taviz vermemek ve devletlerarası anlaşmazlıkları aracı olarak  barışçı yollarla çözümlemektir.
Atatürk, ülkenin  dış politikada ısrarla, diğer devletlerin Türkiye’nin milli bağımsızlığına ve toprak bütünlüğüne saygı duymasını istemiştir.  Sadece devletlerin eşitliği ilkesine saygılı olan, içişlerimize karışmayan ülkelerle dostluk ilişkileri içerisinde yaşamaktan yana olunmuştur. Bu bağlamda , barışın her ülkenin çıkarına olacağını  savunan Atatürk, özellikle “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” felsefesi ışığında , Türk dış politikasını şekillendirmiştir.