Yardımlaşma İle İlgili Bir Anınızı Yazınız .
17 Ağustos sıcağıydı . Henüz akşam
olmuş ve
yemeğimizi yedikten sonra uykuya dalmıştım . Annemi , babamı ve
kardeşlerimi rüyamda görüyordum . Koşuyor, oynuyor , kırlara gidiyordum . Bir
anda uyandığımda kendimi enkazın altında bulmuştum . Çok korktuğum için ağlamaya ve bağırmaya
başlamıştım . Anne, baba , abla diye ağlıyordum . İmdat çığlıkları atıyordum .
Büyük bir deprem olmuştu . Bulunduğum yer daracık bi yerdi ve ben nefes
alıyordum . Biraz sonra beni amcalar, abiler
kurtarmıştı .
Annem , babam ve ablam da
kurtulmuştu . Biz de hemen yardıma
ihtiyacı olan diğer insanları enkazdan kurtarmak için seferber olduk . Arama
kurtarma ekibi , orada bulunan binlerce insan
enkaz altındakileri çıkarmaya
çalışıyordu . O gün İstanbul'da mahşer kalabalığı vardı . Kimi insanlar yakınlarını kaybettiği için
korkuyor, kimi insanlar da hala yakınlarını bulamadığı için çaresizce
bekliyorlardı . O kalabalığın arasında küçük bir bebek sesi duymuştum . Öyle
bir ağlıyordu ki yavrucak ne kadar canı yandı , ne kadar korkmuştu bilemiyorum .
Hemen orada abilerimin , amcalarımın yanına koştum ve buradan bir ses geldi
diyerek sesin geldiği yöne onları götürdüm .
Aradan beş , on dakika sonra minik kız çocuğu enkaz altından
çıkarılmıştı . Burnu kanamıştı ve onun dışında bir şey olmamıştı .
O kadar mutlu olmuştum ki onun
sesini duyup abilere dediğim için . O gün ettiğim bu yardımlaşma ve dayanışmayı
unutmuyorum. İnsan hayatı kurtarmak çok güzel bir duyguydu.
