"Yalnızlık, Sonbahar, Müjde, Sokak, Umut, Üzül- ,
Dökül-" Kelimelerinin
Bulunduğu Bir Hikaye Yazınız.
Yine bir sonbahar sabahıydı . Sonbaharın
getirdiği hafif soğukluk yüzüme vurmaya başlamış ve bense bu soğukluğa
aldırmadan okula gitmeye çalışıyordum. Okula giderken ağaçların sararan yapraklarını izlemek beni mutlu ediyor ama artık yeşili belli bir
süre görememek de
hüzünlendiriyordu. Bu sonbahar
aylarında hep annem aklıma gelirdi. Onu çok özlerdim . Çünkü ben daha 9 yaşındayken annemi veremden kaybetmiş
, onun yokluğunun verdiği büyü acı beni derin bir üzüntüye sürüklemişti.
Bunun için sonbahar ayları aslında benim
için matem aylarıydı. Evimin t ek çocuğu olduğum için kendimi çok yalnız hissediyordum. Babamsa
annem hayatını kaybettikten sonra hayata küsmüş, başka bir kadınla ise
evlenmemişti. Çünkü annem onun için hep
değerli kalacak ve hep onu sevecekti.
Annem benim hep iyi doktor olmamız
ister ve ileride doktor üniforması ile
beni görmek istediğini söylerdi. Ben de doktorluk mesleğini çok istiyordum.
Çünkü annem gibi hastaları iyileştirmek
istiyordum. Ama ne yazık ki annemi yıllar önce kaybetmiştim. Ona verdiğim sözü ise asla unutmamıştım.
Çalışıp doktor olacaktım ve insanlığa, dünyaya faydalı iyi bir doktor, iyi bir
insan olacaktım. Çünkü sadece doktor olmakla yetinemez insan derdi , annem.
İnsanlığa umut olacaksın, insanlara iyi müjdeler vereceksin, onlara umut
olacaksın derdi. Öyle de olmayı istiyordum. Çünkü benim annemin kızıydım. Öksüz de olsam , yalnız da
olsam hep içimde hayata dair bir umut vardı. O umutlarımız asla
yitirmeyecektim. Ağaçlardan dökülen
yaprakları izlerken ve tüm bunları düşünürken okula gelmiştim. Bir hafta sonra üniversite sınavı vardı. Çok
iyi hazırlanmıştım ve başarılı bir öğrenciydim. Babam ve bize veda eden annem için iyi bir doktor,
iyi bir insan olacaktım. Bir hafta sonra
sınava girdim. Sınav sonuçları bir ay sonra açıklandı. Babam eve girerek
müjdemi ver dedi. Ne oldu dediğimde 500 üzerinden tam olarak 489 puan almışım.
O gün mutluluktan göz yaşlarımıza hakim olamadım. Keşke annem de bugünleri
görseydi dedim ve sonra kader ama ne yapalım diye geçirdim içimden . Sıra
tercih yapmadaydı.
Tercihimi yaptım ve Hacettepe
Üniversitesi Tıp Fakültesini kazandım. 7 yıl boyunca okudum ve doktor oldum,
iyi insan olup olmadığım ise insanların takdirine bağlı. Artık sokaklarda dolaşırken daha umutla
bakıyorum hayata. Sevdiğim adamla
evlendim ve iki oğlum oldu. Artık yalnız değilim. Babamı da her zaman eşimle
ziyaret ediyorum ve insanlığa faydalı
olmak için çalışıyorum.
