Engelli Bir Bireyin Yaşadıkları İle İlgili Hikaye
Merhaba! Benim adım Ayşe. Küçükken çok hastalanmışım. Geçirdiğim hastalık yüzünden gözlerimi kaybetmişim. 4 yaşına kadar her
yeri görüyormuşum fakat daha sonra
görmemeye başlamışım. Çok az gördüğüm şeyleri hatırlıyorum fakat çoğu
zaman ise hiç bir şey hatırlamıyorum. Çünkü o zamanlar daha çok küçükmüşüm. Şu anda on iki yaşındayım. Görme engelli
olduğum için okula beni annem götürüp getiriyor. Onun için onun yanından hiç ayrılmıyorum. Annem biricik kıymetlim benim için çok fedakarlık yapıyor.
Hayata tutunmaya çalışıyorum fakat
bazen de geceleri yatağıma yatarken ağlayarak yatıyorum. Çünkü baharın geldiğini,
yazın geldiğini göremiyorum. Annemi , babamı, kardeşlerimi göremiyorum. Acaba
annemin saçları nasıl, babamın mimikleri nasıl çok merak ediyorum. Sınıf
arkadaşlarımı görmek, öğretmenlerimi görmek istiyorum. Görmek çok güzel bir şey olsa gerek.
Sevdiğin meyvelerin rengini görerek onları yemek daha lezzetlidir bence.
Ya da sevdiğin bir kıyafetin rengini görmek , o kıyafetin rengini içine çekmek
çok güzeldir. Ama yine de hayata dört elle tutunmaya çalışıyorum. Çünkü ailem
yanımda , onlar beni görmüyorum diye hiç bırakmamışlar. Bana daha çok
bağlanmışlar ve beni daha çok seviyorlar. Onları çok seviyorum.
Arkadaşlarımı da çok seviyorum. Onlar da bana okulda çok yardımcı oluyor.
Mesela sınav sorularını bana okuyan Elif arkadaşım bana çok büyük iyilik etmiş
oluyor. O okumasa ben nasıl anlarım soruları diye düşünüyorum bazen.
Belki bir gün tıpta çok ilerleme olacak ve benim de
gözlerim açılacak. O zaman diyorum işte her şeyi göreceğim. Doğaya bakacağım,
ağaçlara tırmanacağım, mevsimlerin gelişini göreceğim, yağmuru, karı göreceğim.
İnşallah bir gün görme engelim ortadan kalkar ve ben daha mutlu olurum, daha
çok hayata bağlanırım ve hayatın güzelliklerinden faydalanırım.