Empati İle İlgili Hikaye Yazınız
Annem ile birlikte oturduk televizyon izliyorduk .
Televizyonda yıllarca annesini
arayan ve annesini bulamayan bir çocuk
ağlayıp duruyordu . Çünkü çocuğu küçük
yaşta annesinden ayırmışlar ve çocuk da aklı erince annesini aramaya koyulmuştu
. Sunucu çocukla ilgileniyor ve ona
ağlamamasını, annesini bulacağını söylüyordu . Sunucu Hanım soğukkanlılığını korumaya çalışsa da o neredeyse ağladı ağlayacaktı. Çünkü zordu annesizlik, zordu kimsesizlik.
Çocuk dayanamıyor ve onu çok görmek
istediğini söylüyordu . Daha sonra iki gün geçti ve o programa tekrar
baktığımızda çocuğun annesi bulunmuştu ve ekrana çıkmıştı . Çocuk ile anne
sarılıp ağlamaya başlamıştı . Anneme bir anda baktım ve annem de hıçkıra
hıçkıra ağlıyordu . Ağlama anne dedim . Bak ne güzel bulundu çocuğun annesi
dedim . Annem hala ağlamaya devam ediyordu . Daha sonra bana şunu söyledi: Ben
annemi yedi yaşındayken veremden kaybettim . Aklıma annem geldi ve onu çok
özledim dedi . Bunu duyunca annemin haline çok üzüldüm ve ben de ağlamaya
başladım. Acaba ben de annemi küçük yaşta kaybetseydim neler yaşardım diye düşünmeye başladım ve
kendimi onun yerine koydum . Gerçekten
de insanın annesinin olmaması zor bir durumdu fakat Yüce Allah insana yine sabrını
veriyordu .
Daha sonra anneme sarıldım ve
onun neden bu kadar içli ağladığını
şimdi daha iyi anlayabiliyordum . O hem programdaki çocuğa ağlıyordu, hem de
kendi annesine. Allah kimseye anne acısı
ve evlat acısı yaşatmasın. Empati kurunca insan daha duyarlı ve daha hassas oluyordu. Bir de yaşanmışlıklar vardı elbette.