Eylül ve Ben

     Yine eylül ve yağmurlar başladı . Döktüğüm göz yaşlarını anımsıyorum . Uğruna verdiğim savaşların ardından sel sularına karışıp da giden çelimsiz kuru dallar gibiyim . Tutunmaya çalıştıkça akıntıya karşı koyamamanın verdiği yıkılmışlık tüm zerrelerime işlemiş durumda .

    Eylül ve soğuyan hava eksik kalıyor ruhumun üşümüşlüğünün yanında . İnce ince bir hüzün sarıyor dört bir tarafımı . Eylüle isyanın yok ama bu hüzünlerin sebebi de eylül değil mi ? Düşlerimi alabora eden kolumu kanadımı kıran bu mevsimin habercisi değil mi ? Sanki eylülü bekliyor gözlerimin kapakları açılmak ve beni sel sularına boğmak için .

     Yalnızlığımı yüzümü vurmaya mecbur musun ey eylül !...  Ben mi istedim sanki iyi niyetlerimin cömertçe harcanmasını . Yine de seviyorum seni eylül . İnsan olduğumu , güçlü olmam gerektiğini hatırlatıyorsun bana . On iki kardeş içerisinde kendime en yakın seni görüyorum . Her an ağlamaya hazır ve bir gün neşeliyse bir gün somurtkan .

    Ne söylesem anlatamıyorum seni . Ruhumun en kasvetli yanısın . Seviyorum seni çünkü ruhumun kasvetini seviyorum . Hiç bitmesin eylül istiyorum çünkü ruhuma en yakın olduğum zamanları sende yaşıyorum .