Bir ressam düşünüyorum. Bir elinde boya paleti, diğerinde yapacağı vuruşa uygun bir fırça, karşısında tuval. Bembeyaz tuvale bakıyor, bir renk seçiyor, fırçayı boyaya batırıyor ve tuvale sürüyor. Resim çizilmeye başlıyor.
Bir pencere yapıyor, pencerede güzel bir bayan ya da bir erkek. Pencerenin hemen yanında bir balkon, masa ve üzerinde boş bir veya iki çay bardağı, çaydanlık ve demlik duruyor. Balkon kapısının önünde bir çift terlik görünür. Bayan ya da erkek evin önünden geçen sokağın başına bakıyor. Sokakta kimsecikler yok.
Gökyüzü bulutlu. Etrafta biraz sis var. Kaldırımların kenarındaki ağaçların yaprakları sararmış. Hafif bir rüzgâr dökülen yaprakları savuruyor.
Bekleyenin yüzünde hafif bir gülümseme var. Yolun ucunda da bir gölgeyi görür gibi.
Şimdi diyeceksiniz ki " Şiir bunun neresinde?". İşte garipçe bir bakış şiire. Bu resim şiir yazılırken şairin beyninde gördüğüdür. Kısaca bu resim şiirdir. Kendini bu resimde bir yere koyar ve yazar. Artık tuval ekran ya da kâğıttır, renk hissettikleri, kelimeler ise fırçadır. Şair evin içinde gezer, duvarların arkasını görür ve yazar.
Bu resimde şair ya beklenen ya da bekleyen olur. Beklemek konu olduğuna göre bu resimde hasret vardır, ayrılık vardır, acı vardır. Demek ki mısralarda acıdan hasretten bekleyişten, gelmeyişten bahsedecektir. Evin penceresinden bahsetmez. Beklenilen yeri okuyanın gönlüne bırakır. Ama boş bardaklar yahut bardakların, kaşıkların tekliği, şiddetli bir kavuşma isteğini, yalnızlıktan bıkıldığını ifade eder.
Bekleyişin sonunda vuslat veya uzun süre beklendiği için ölüm de olabilir. Bekleyenin yüzünden bahsedebilir, cinsiyetinden de imalarda bulunabilir. Yahut hiç bahsetmez. Cinsiyeti okuyana göre değişen bir şiir olur.
Nasıl mı, “Bıyıklarını, geniş omuzlarını, güçlü kollarını…” derse şiirin bir yerinde, bekleyen bayan olur, beklenen erkek, ama “saçlarının yumuşaklığını özledim, gamzelerini, kirpiklerinin yüreğime saplanmasını özledim” derse, bu defa beklenen bayan olur. Bu tür ifadeler de şiirin cinsiyetini belirler. Artık cinsiyeti olmayan ve bu resme uygun bir şiir yazabiliriz.
Beklemek
Kim sever sessizliği,
Kimsesizliği kim sever,
Bir bardak çay karşılıklı içilmezse eğer,
Kim sever demi, kim sever demsizliği?
Hep boynu bükük durdu
İçi bir türlü dolmayan, balkondaki terlikler…
İnanmazsın, kapının tokmağı, zilin düğmesi bile
Gece gündüz üşenmez, dokunacak bir el bekler…
Gölgeler gölgelerin ardına gizlenir
Gün ışığından mahrum, sislidir sokaklar
Ayak seslerini örter her an
Beklemekten yorgun, üzgün düşen yapraklar.
Yastık tek, yorgan tek, tabak, kaşık, çatal tek
Hep aynı dudakta yalnızlık türküleri söylenir,
Hüznüm beni aşar,
Evin her köşesi bana bakar, hüzünlenir…
Giden oldu da, gelen yok,
Beklenen neden gelmez…
Ellerimin hiç biri bir türlü,
Bir türlü başka bir ele değmez, değemez…
Boşluk her odaya yerleşmiş,
Kendi kendine konuşur, duyamam,
Öyle alıştım ki, kurtar Ya Rab
Yanımda bir nefes olmazsa, ben, ben uyuyamam
Uyuyamam.
İşte bu resmin şiiri. Olmuş mu dersiniz. Üstelik cinsiyeti de yok.
TURGUT UZDU
