Dostluk Konulu Hikaye Edici Bir Metin Yazınız.

 

Dostluk Konulu Hikaye Edici Bir Metin Yazınız.

 

Havalar soğumuş, sonbahar mevsimi gelmişti. Okullar açılmış, babam ve annem okul ihtiyaçlarımızı almak için bizi kırtasiyeye götürmüştü. Oradan her türlü kırtasiye ihtiyaçlarımızı almış, okul kıyafetlerimizi almış eve gelmiştik. Sivas’ın soğuğu bir başka soğuk olduğu için annem hemen doğalgazı açmış ve evde ısınmaya başlamıştık ki birazdan  kapı çaldı. Annem kapıyı açtığında kocaman bıyıkları olan, kıvırcık ve gür saçları olan babam yaşlarında genç bir amca evimize girdi. Annem ve babam aaa! hoş geldin Hasan seni görmek ne güzel  diyerek onu misafir odasında ağırlamaya başladılar. Hasan Amca babamların köyünden olan babamın  çocukluk arkadaşı olan ve aynı zamanda dostu olan kişiydi. Annem hemen Hasan Amca için yemek hazırladı, çay koydu ve onu en iyi şekilde ağırlamaya başladı.

 

 Babam eşin ve çocukların nerede, onlar niye gelmedi dediğinde Hasan Amca ben buraya gezmek için gelmedim k Uğur dedi ve başını yere eğerek çaresizce durdu. Çok üzülmüştüm onun o masum ve garip haline. Babam şaşırmıştı Hasan Amca neden gelmişti acaba diye düşünüyordum ki Hasan Amca konuşmaya başladı. Çalıştığım iş yerindeki patronum beni fazlalık olarak gördü ve işten çıkardı. Okullar açıldığı için zor durumdayım Uğur dedi. Çocuklara hiçbir şey alamadım ve bu çok zoruma gidiyor. Yardımına ihtiyacım var, bana yardım et, çalışır öderim kardeşim dedi. Çocuklar ve hanım evdeler dedi. Babam Hasan Amcanın bu durumuna çok üzüldü. O nasıl laf benim güzel kardeşim elbette yardım ederim. Sen benim en yakın dostum, çocukluk arkadaşım, köylümsün dedi ve Hasan Amcaya sarıldı. Hasan Amca o gün bizde kaldı ve ertesi günü ailesini de getirdi. Hep birlikte çocukları ile kırtasiye gittik ve onların da her türlü ihtiyaçlarını aldık.

 

Çocuklar çok uyumluydu ve Hasan Amca’nın eşi de çok kibar ve görgülü bir kadındı. Utanıyordu yardım almaktan ve devamlı gözleri yere bakıyordu. Bunun üzerine babam ona dönüp: Ne üzülüyorsun Ayşe Hanım, Dost dostun ekmeğini yer, dost kara günde belli olur.” hiç üzülme ve kaldır yerden gözlerini dedi. Daha sonra Ayşe Teyze  başını kaldırdı ve gözleri ile babama teşekkür ediyordu sanki. Annem sofrayı hazırladı ve ailece yemekler yendi, sohbetler edildi.  Daha sonraları da babam Hasan Amca’ya da bir iş buldu ve onlar da kendi ayakları üzerinde durmaya başladılar. Dost olmak, zor günde dostunun yanında olmak babama çok ama çok yakışmıştı.