Göz Görmeyince Gönül Katlanır

 

Göz Görmeyince Gönül Katlanır

İnsanlar sevdikleri yakınlarındayken bir sevinci veya üzüntüsü olduğunda ona destek olmak ve hep yanında olmak ister. Oysaki sevdikleri uzakta olan kimseler, onları ne kadar özleseler bile her an göremeyeceklerini bilirler. İçlerinde onları sık sık görebileceklerine dair bir umut olmadığı için yokluklarına da alışırlar. Bunun için atalarımız Göz görmeyince gönül katlanır sözünü söylemiştir.

 Yakınımızda olan kişilere her an ulaşabilmemiz mümkün olduğu için onları birkaç gün görmesek hemen onları özlemeye başlarız ve bir an önce onları görmek isteriz. Çünkü onların yakınımızda olduğunu biliriz ve onlara alışırız. Yakınımızda olmayan sevdiklerimizi de çok özleriz, keşke yakınımızda olsalardı deriz ama onlar uzakta olduğu için bu duruma bir zaman sonra alışırız ve onları kalbimizde taşırız, unutmayız ama onları sık sık göremeyiz. Bundan dolayı da ayrılığı kabul ederiz, özlem çekeriz ama  birbirimizi aramaya, sormaya devam ederiz. Gözümüz görmese bile gönlümüz onların uzakta kalışına alışır böyle gündelik hayatımıza da kaldığımız yerden devam ederiz. 

Biliriz ki onlar hemen yanımızda olmayacak onun için sabretmek gerekir, zamana bırakmak gerekir . Yani zorluklara , görmeyişe katlanmak gerekir.