Ateşten şehirlerde yasayan buzdan adamlar gördüm her gün yüzlerine sahte sıcak ifadeler takınır ve insanlara sahte anlar yaşatırlar hiçbir zaman gerçek mutluluğu tadamazlar ve yasadığı insanlara tattıramazlar..
Eğer gözlerinin derinliklerine bakarsanız bu adamların zayıf, kirli, yatak altına gizlenmiş birer çocuk olduklarını görürsünüz ve eğer bir kalbe sahipseniz hiç sevilmeyeceğinizi bildiğiniz halde sararsınız bu adamları kollarınıza bir iç çekişle tüm acılarını kendinize çekersiniz acı, sigara dumanı gibi yayılır ciğerlerinize kalbinize yakıcı bir hazla keser nefesinizi..
Acısı hafifleyen buzdan adamlar sıkılır varlığınızdan her gün ayna’larını görmek istemeyen hırçın prensler gibi sırtlarını dönerler kibirlerinin rüzgarından düşersiniz ayna misali her bir yeriniz paramparça..
Kalkar kırık ruhunuzla karanlığa çekilirsiniz ve bir zamanlar ödünüzü kopartan karanlık şimdi şefkatli bir anne kucağı gibi sıcak ve bir baba evi gibi güvenlidir
Buzdan adamlar yürürken arkalarından bakarsınız ateşten ayak izlerine
Tamir edin ruhunuzu ateşin sönmemek için ihtiyaç duyduğu pervanelersiniz siz ateşe aşık buzdan pervaneler…
ÖZGÜL BERKTAŞ
