Umut hayattan bir şeyler beklemek ya da hayata el açıp dilenmek olsa gerek. Biraz zavallıca biraz acınası. Umutlarım yaşımdan büyük, yaşadıklarımdan küçük. İkisini nasıl eşitleyeceğim doğrusu bilemiyorum.
Büyük bir zindanda tek başına hapsedilmiş gibiyim. Yeni dikilin bir gül fidanını bir avuç toprağa ve bir damla can suyana özlemi gibi camdan dışarıya bakıyorum elimi uzattığımda elimden tutacak bir baka ele...Babaları ve annelerin çocuklarına sarılmalarını her gördüğümde içimde ayrı bir sızı oluyor. Çöp dolu nehirlerde boğuluyorum gibi, biraz kirli biraz nefessiz ve elimi atacağım bir dalın olmadığı o iğrenç çöp dolu nehirlerde...Çok çalışacağım, işte o an geldi, aklıma tüm bu çaresizliklerimi getirerek kurtulma yolları aradım. Öncelikle ileride keşkelerim olmaması için güzelse hayata sıkı sıkı sarılarak okuyacağım ve ileride güzel bir meslek sahibi olacağım. Benimde o özendiğim hayatlar gibi sorunsuz sevgi dolu bir ailem olacak ve bende toplumda önemli bir yere geleceğim.
İyi bir insan olacağım, herkese yardım edeceğim o boğulduğum çöp nehirleri tertemiz edeceğim.
Bir avuç umudun hayatımı değiştirmesi ve bana bu kararları aldırması o kadar güzel bir duygu ki. Şunu fark ettim ki meğerse benim sıkıntılarım, üzüntülerim değil umudum yokmuş hayata karşı ondan hep böyle kırılganmışım ama şimdi bakıyorum da ne güzel şeymiş umut kurmak insanın hayata olan gücü artıyor. Umudunuzu hiç yitirmeyin olur mu?
Melek Gökdemir