İnsanın kafasını kurcalayan sorular vardır. Çoğu zaman bu sorulara cevap bulmak da zorlanırız. Kendimize göre cevaplarımız vardır ama bir yandan da emin olamayız. Hep bir “acaba” göz kırpar aklımızın derinliklerinden bize. “Aşk mı, sevgi mi ?” sorusu da bu anlamda her zaman zorlamıştır bizi.
Aşkı yaşayanlar bilir ne kadar garip bir duygu olduğunu. İnsanı kendinden alıp götüren karmaşık duygular yaşamasına sebep olan ayaklarını adeta yerden kesen bir duygudur. Aşık insan etrafını bambaşka bir gözle görür. Yaşadığı olumsuzluklar onu hiç etkilemez, hayata sımsıkı bağlıdır. Onu korkutabilecek tek şey vardır o da aşkını kaybetmek. Sebepsiz gülmeler ya da tedirginlikler aşkın olmazsa olmazlarıdır. Ne zaman ne yapacağı belli olmayan kabına sığmayan bir insan oluverir aşıklar.
Aşk bir tutkudur. Aşık insan çoğu zaman mantığını kullanamaz. Aşık olduğu insandaki kusurları iyi görmesine sebep olacak nedenleri her zaman bulmayı başarabilir. Ama sevgi böyle değildir. Sevgi de mantık biraz daha ön plana çıkar. Aşık insan aşık olduğu kişinin kusurlarını onu kaybetmek korkusu ile söyleyemeyebilirken, seven insan onun kusurlarının ona zarar verebileceğini düşünerek söylemekten çekinmez. Aşk hep içerisinde uç duyguları beslerken sevgi denge kurmayı ister. Aşıklar korkak olur galiba. Kaybetmekten korkar, üzmekten korkar, kırmaktan korkar, kısacası korkar da korkar. Ama seven insan kendinden emindir. Sahiplenmek ister, öğretmek ister, yol göstermek ister.
Aşk mı sevgi mi diye sorsanız yine de aklımda bir soru işareti olur. Ama galiba aşk insana çok zararlar verse bile insanın hayatta yaşayabileceği en güzel duygudur. Aşkı yaşayan insan hayatının o dönemini hiçbir zaman aklından çıkaramaz. Her şeyi unutur da o günleri anı anı hatırlar.